26 feb 2014

Emilio Martin-en entrenamenduen nondik norakoak


Duatloi garaia hasia da jada. Honen arira, mundu mailan dagoen duatleta onenetarikoari buruz idatzi nahi dut, hobeto esanda, entrenatzaileak erabiltzen dituen metodoei buruz. Ivan Muñoz Tebar Mallorcan bizi da, Emilio Martin berriz Andaluzian, baina distantzia ez da arazoa bien arteko erlazioan eta emaitzek argi erakusten dute. Ivan Munñoz Tebar, Mario Mola eta Fidalgo-ren entrenatzailea ere bada.
Gernikan garaile E.Martin

Filosofia hau jarraitzen du entrenatzaile honek:


  • Entrenamendu kruzatuan sinismen osoa. Gaur egun, triatletek bakarrik ez dute erabiltzen eta Mireia Belmonte dugu beste adibide bat.
  • Karga polarizatuak erabiltzea beraien saioetan. Intensidade altuko saioak eta baxukoak bestaldetik. Relazio bat sortzen da honela karga aerobiko, karga medioetan eta karga altuetan.
  • Belozidade kritikoa lantzea basean.
  • Indarra-teknika-belozidadea trinomioari garrantzia 
  • Karga nahiz eta errekuperazio zikloak ondo kudeatzea.
Denboraldi osoan zehar zona danetako estimuluak lantzen dituzte, baina puntualki priorizatuz segun eta zer fasetan dauden.


Hona hemen Emilio Martin-en datu batzuk.

31 urte
179zm eta 68 kg sasoian dagoenean
32ppm deskantsuan eta 185ppm max
VO2Max 78-80mil/kg
VAM (2'40''-2'45'') Umbrala (3'-3'05'' km)
FTP(20') 390 Wattio
1500m -3'39''
3000m- 7'59''
3 aldiz espainiako txapeldun
Munduko txapeldun 2012-an
Bigarren munduko txapelketean 2013-an

Eliteko Duatloiak honako erritmoak exijitzen ditu:

10km- 30'-30' 30''(korrika)
40km- 42km/h-44km/h edo 300-320 wattio (bizikletan)
5km- 15'15''- 15' 30'' (korrika)

22 ene 2014

Aurten potentziometroarekin


Aspalditik nahi nuen gauzetako bat da potentziometroa. Entrenatzeko nahiz konpetitzeko oso baliogarria den tresna bat dela iruditzen zait, honez gain, bizikletan egin daitekeen inbertsiorik onena dela esango nuke, beti ere entrenatzerako orduan.

Bizikletan entrenatzen dugunean, pultsoak aldaketa asko izan ditzake faktore ezberdinak direla medio: haizea, tenperatura, bakarrik ala taldean joan, zelaian edo aldapan joan, alimentazioa, hidratazioa, nekea...adibide batzuk besterik ez dira. 

Potentziak aldiz, ariketaren intentsitatea argi markatzen digu, eta entrenamenduetako lana kuantifikatzen laguntzen digu abstrakziorik gabe, zehatza izango da, bariabilitaterik gabe.

Ez dut esan nahi pultsometroek ez dutela balio, askotan ondo neurtuko baitu gure lana,beste batzuetan aldiz, pultsoa ez zaigu igoko etab. Potentziometroak ordea beti isladatuko du egiten ari garen lana.

Konpetitzerako orduan berdin, distantzia ertain eta distantzia luzeetako probetan, jakin dezakegu zenbat wattio mugitu ahalko ditugun korrika egitera osorik heltzeko (Half batean FTP-aren %85 inguru edo pixkat gehiago ere bai).

A.Raelert SRM-aren datuak ez ikusteko Powercontrol-a dorsalaren gainean


Gaur egun, potentziometro marka gehiago ari dira agertzen. Orain dela gutxi arte, SRM eta Powertap genituen, biak ere zehatzak, baina aldi berean garestiak. Gaur egun Powertap-ek bere bujeen prezioak jetxi ditu konpetentzia haunditzen ari baita marken artean. SRM, Powertap, Quarq, Power2max, Stages, Garmin Vector, Rotor Power eta Polar Look keo power ditugu merkatuan, baina badirudi Pionner ere berehala zerbait merkataratzera doala. Prezioak jeisteko balioko ote du konpetentzia handia egoteak?Nik baietz sinistu nahiko nuke.

Bitartean entrenatzen jarraituko dugu!

15 ene 2014

Desarrolloa eta kadentzia


Aste honetan izenburuak ondo dioen bezala desarrolloei eta kadentziari buruz izango da. Bertan interneten aurkitu dudan excel-eko orri bat konpartitu nahi dut zuekin, non datu desberdinak sartu ditzakegun eta baloreak ikusi ahal izango ditugun.

Platera hortz bat haundiagoa edo piñoi txikiagoa erabiltzearen konparazioak egin daitezke kadentzia sartuz. Garbi ikusi daiteke desarrollo txikiago bategin belozidade berdina eraman daitekeela kadentzia altua mantendu ezkero, eta triatloi nahiz duatloietan kadentzia altu bat erabiltzeak korrikarako hankak hobeto izatea suposatuko du.

Excel-eko orri hau nahi izanez gero, idatzi komentarioetan zuen helbidea eta bidaliko dizuet.


8 ene 2014

2014. Sagarren ala udareen urtea?


Jadanik Urtarrilean gara eta 2014 ko lasterketak eta helburu nagusiak finkatuta izango ditugu gehienok; proba berriak, 2013-ko arantzaren bat ateratzea, denbora jakin bat egitea...

Denboraldi bat ondo planifikatzeak badu bere garrantzia. Zer egin nahi dugun argi izatea behintzat, honela, egingo dugun guztiari zentzua eman ahal izango diogu. Beti ere, helburu errealistak izan behar ditugu, ondo entrenatuz hobetzen joateko. Gogor entrenatzea, konstantzia eta pazientzia beharrezkoak izango direlarik hobetzen joateko.

Zentzua eman ahal izateko, kalitatezko, intentsidadeko entrenamenduak beharrezkoak dira. Bolumen jakin bat ere beharrezkoa da, baina zenbat?kirolari bakoitza desberdina da, eta bakoitzaren egoeretara moldatzea komeni da. Bolumen asko sartzearen aurka dagoen hainbat jende dago, lesioak izateko arriskua handitzen delako eta aldi berean kilometro zabor asko egiteko probabilitatea ere hortxe baitugu.

Denboraldian zehar lesio eta espero ez ditugun hainbat faktorek eragina izan dezakete gure errendimenduan. Izan ditzazkegun ezustekoei aurre egin ahal izateko, garaiz entrenatzen hastea komeni da, oinarri on bat izateak azken orduko lesioak gainditzean, sasoia errazago errekuperatzen lagunduko baitigu.

Baliteke denboraldia luzeegi egitea, espero ditugun sentsazio onak ezin aurkiturik, bestelako proba bat espero genuen bezala ez ateratzeagatik... baina lana ondo egin bada emaitzak azalduko dira lehenago edo beranduago. Beraz sagarrak jaso nahi baditugu, sagarrondoa landatu beharko dugu eta ez udare-arbola.

Osasuna eta kilometro asko izan ditzagun lagun!

18 dic 2013

Altuerako entrenamendua. Baliogarria?


Aste honetako sarrera altuerako entrenamenduari eskeiniko diot, José A.L. Calbet medikuaren hitzaldian egon ondoreneko ondorio batzuk konpartitu nahi baititut. 


Altitudean egotearen ondorioak gaitasun fisikoan

Altuera handiagoan orduan eta gehiago kostatuko zaigu ariketa fisikoa intensidade berdinean egitea. Hau da, zenabt eta gorago egon, presio atmosferikoa jaitsi egiten delako eta beraiekin oxigenoaren presio partziala. Ondorioz, arteriatako odol presioa jeitsi egingo delarik.  Beraz, arterietako presioa jeisten delarik, odoleko O2 kontzentrazioa jaitsi egingo da. Eragin hau itsas mailatik 400 m-tik hautematen hasten da, baina, nabarmenagoa da 3000 m-tik - 6000 m bitarteko altitudean. Aklimatazio gabe ia ezinezkoa ariketa fisikoa egitea, presio arteriala eta  O2 presioa jeitsi egiten baita eta konortea galtzea ere gerta liteke.

1963an Mexiko Hiria aukeratu zen XIX Olinpiar jokoak jokatzeko (1968), eta horrek interes handia piztu zuen komunitate zientifikoan. Gorputzak nola erantzungo zuen fisiologikoki hipoxian. Orduz geroztik ikerketa ugari egin dira altitudean prestakuntza ondorioak eta errendimenduan zer eragin duen alturan entrenatzeak edo itsas mailan entrenatzeak.


Ikerketa gehienek erakutsi dute 1500 eta 3000 metro, errendimendua handitu dezakeela altueran ariketa fisikoa egitean  zehar . Zerk ez dago argi, baina errendimendua hobetzen duela bai. Argi ez dagoena zera da, entrenamenduak hobetzen duen ala altueran egoteak soilik. Ikerketa gehienek diote altueran  entrenatzeak VO2max ez dela hobetzen beti ere altueran egon aurretik sasoi fisiko onean egon ezkero. Orduan argi dago, altueran bizi eta entrenatzeko ez duela hobekuntza handiagorik eskaintzen entrenamendu berdina itsas mailan egin ezkero. Entrenamendu bolumen berdinik ere ezin da burutu altueran edo itsas mailan, intensidade berdinean jarraitzea ez baita posible, gainera serieak lantzean ere errekuperazio denborak handiagoa izan behar du nahi ta nahiez aurreko arrazoiengatik.

Arlo honi dagozkion ikerketarik borobilenak Levine eta Stray-Gundersen-i dagozkie. Autore hauek, 39 korrikalari hartu zituzten beraien ikerketarako, denak batera entrenatuz Dallas-en itsas mailan 4 astez eta beraien markak hobetuz %2.1, 5000m-tan. Ondoren talde hau zatitua izan zen 3 taldetan, 13ko taldeak izanik guztiak. Talde guztiak 9 gizonezko eta 14 emakumezko zituzten. Taldeak honela banatu ziren HiHi (hig-hig),HiLo (hig-low), eta LoLo (low-low). HiHi eta HiLo taldeak 2500m bizi izan ziren 4 astez, eta LoLo taldea Dallas-en gelditu zen itsas mailan bizi eta entrenatzen. HiHi taldea, 2500m-tan entrenatu zen eta HiLo 1250m-tan entrenatu zen. 3 taldeak entrenamendu antzekoak burutu zituzten intensidadeari eta bolumenari dagokionez. Altueran bizi izan ziren bi taldeei hemoglobina kantitatea igo ziatzeien (eritrozito masa) %10.5 HiHi eta %5.3 HiLo.



VO2max-a ere hobetu zuten %4 eta %3-an, Baina HiLo taldeak bakarrik lortu zituen hobekuntzak 5000m frogan guztira %1.4-ean. HiHi taldekoak ia ez zuten hobetu, entrenamendu berdinak jarraitzea ezinezkoa baitzen. Hobekuntza hori 3 astetan zehar izan zen nabarmena itsas mailan, ondoren ez. LoLo taldekoak ez zituzten emaitzak hobetu eritrozito masa ez zitzaielako igo itsas mailan entrenatuz, eta nahiz eta HiHi taldekoei igo, ezin izan zutenez intensidade berdinean entrenatu hipoxian zeudenez, ez zuten hobekuntzarik izan. HiLo taldean ordea denak ez zuten hobetu, batzuk beraien marka %5-ean hobetu zuten eta besteak ez zuten hobetu. Honek beste ikerketa bat ekarri zuen, eta emaitza honakoa izan zen: masa eritrozitoa (hemoglobina) gehien igotzen zainari V02max hobetzen zaio eta beraz errendimendua.

                                            

Eritrozito masa igotzeko altueran gaudela, beharrezkoa zaigu burnia suplemento bezala hartzea. Hirugarren ikerketa batean, 26 korrikalari hartu ziren, denak ere elitekoak (17 gizon eta 9 emakume). 1500m eta maratoia korritzen zituzten artekoak eta AEB-ko txapelketan parte hartu zutenak. AEB-ko txapelketa bukatu ahala aztertuak izan ziren, orduan baitzen forma fisiko onenean edo pikoan egon behar zutenean. 4 aste altueran bizitzen egon ondoren 2500m-tan, eta 1250m eta 3000m-tan entrenatuz. Intensidadeko entrenamendu guztiak 1250m-tako altueran egin ziren eta gainontzekoa 2000m - 2800m bitartean.
                                          
                                            


Entrenamendu modelo honi HiHiLo (High-High-Low)izena jarri zioten. Zergatik? 250m-tan bizitzeaz gain basea lantzeko entrenamenduak, intensidade baxu eta ertainekoak, altitude moderatuan (2000m-2800m) egin zirelako eta intensidade altukoak berriz altitude baxuagoan (1250m). Denek hobetu zuten beraien marka 3000m-tan %1,1 eta V2Omax-a %3. Baina, VO2max-aren hobekuntzak %23ko bariabilitatea erakusten zuten 3000m-ko markan, faktore adizional batzuk daudelarik. Korrikalari hauek,%13,3 g-ko hemoglobina kontzentrazioa zuten odolean (baxua) eta hiru egun beranduago berriz "campus"-era itzuli ondoren %14,3. Ikerketa honek dioenez, altueran egon eta hipoxia moderatuan entrenatuz, errendimendua hobetu daiteke 3000m-5000m-ko probetan Elite eta nibel handiko jendea kontutan hartuz. Bestalde, grupo control deritzona ez izatean ezi dugu ikusi entrenamenduko zer zatik ematen duen hobekuntza. Honez gain, atentzioa ematen du hemoglobina igoerak ez duela zerikusirik VO2max-aren hobekuntzarekin, autotransfusioetan pasatu ez den bezala.


                                               

Altueran entrenatzeak hobekuntzarik eragiten al du kapazidade anaerobikoan?

Intensidade altuko entrenamenduak altueran, entzima glukolitiko gehiago izatearekin lotuta dago. Bestalde, sodio-potasio pumpak eta bikarbonato erreserbak gutxitu egiten dira. Gaur egungo entrenamendu modeloekin ezin da demostratu altueran edo hipoxian entrenatzeak hobekuntza nabarmenak eskaintzen dituela kapazidade anaerobikoan. Hipoxian entrenatu eta eta itsas mailan bizitzea ez dago oso argi. Ikerketa berri batek dio, eliteko triatletekin eginikoa, 10 entrenamendu sesio, hipoxia moderatu batean (2500m), potentzia media %7 eta maximoa %4 igotzen duela. Egun batean 75minutuko entrenamendua izan zuten, ondorengo bederatzitan 105minutukoak %60-70FC, beste era batera esanda, entrenamendu aerobikoa. Emaitza, potentzia eta kapazidade aerobikoa hobetu zutela izan zen bai, baina VO2max-a ez zen aldatu.

Laburbilduz, altueran entrenatzeak altueran konpetitu behar denean oso komenigarria da, eta nibel ertain edo baxuko kirolarietan nabarmentzen da gehien bat. Itsas mailan errendimendua hobetzeko berriz, altuera simulatuan edo altueran intensidade altuko entrenamenduak 1250m eta baxu eta moderatuak 2000 - 3000m hobekuntzak ikusi dira baina ez ikerketa guztietan. Diferentzia nagusiak subjetuetan egon litezke, hasierako nibelean, hipoxian zenbat denbora egon diren, zer hipoxia maila erabili den, sentsibilitatea hipoxiari eta ezin dugu ahaztu plazeboa. Kontutan hartu behar da hipoxiak izan ditzakeen ondorioetan, bihotz maiztasuna alteratu, apnea luzeetan sartu...beraz eboluzio zientifikoei eta ikerketei adi egotea komeni da.





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Efectos de la altitud sobre las capacidades físicas 
Cuanto mayor es la altura a la que hay que efectuar ejercicio más penoso resulta. Esto es debido a que a medida que se asciende disminuye la presión atmosférica y con ellos la presión parcial de oxígeno. Como consecuencia cae la presión parcial de oxígeno en sangre arterial. Cuando la presión parcial de O2 en sangre arterial es más baja la concentración de O2 en la sangre arterial disminuye. Este efecto se empieza a percibir a partir de los 400 m sobre el nivel del mar, no obstante, es más notorio a partir de los 3000 m de altura y se vuelve casi imposible realizar ejercicio por encima de los 6000 m de altura sin aclimatación previa, debido a la presión arterial de O2 disminuye durante el esfuerzo alcanzando valores críticos que provocan la pérdida de conciencia.


En 1963 se eligió la ciudad de Méjico para celebrar la XIX Olimpiada (1968) lo que despertó un gran interés en la comunidad científica acerca de la respuesta fisiológica al esfuerzo en condiciones de hipoxia. Desde entonces han sido numerosos los estudios publicados acerca de los efectos del entrenamiento en altura sobre el rendimiento deportivo tanto en altura como a nivel del mar. 

La mayoría de los estudios controlados han demostrado que la residencia en altitudes entre 1500 y 3000 metros, combinada con entrenamiento en altura, permite aumentar el rendimiento durante el esfuerzo en altura. Lo que no está claro es qué parte de la mejora del rendimiento es meramente debida a la aclimatación y qué parte corresponde al entrenamiento en sí. La mayoría de los estudios sugieren que el entrenamiento en altura no permite aumentar el VO2max a nivel del mar en sujetos que antes de realizar la estancia en altura ya estaban a un nivel casi óptimo de rendimiento, es decir la residencia en altura combinada con entrenamiento en altura no permite aumentar el VO2max en mayor medida que el mismo entrenamiento efectuado a nivel del mar. Se ha aducido que el entrenamiento en altura no es tan eficaz como el entrenamiento a nivel del mar porque en altura no es posible mantener la misma intensidad absoluta ni es posible realizar el mismo volumen de entrenamiento que a nivel del mar. Además, cuando se realiza ejercicio intermitente de alta intensidad el tiempo de recuperación entre series debe ser mayor para mantener la misma intensidad de esfuerzo durante las series que a nivel del mar. 




Los estudios mejor diseñados para analizar los efectos de diversas estrategias de entrenamiento en altura corresponden a Levine y Stray-Gundersen. Estos autores reclutaron a un grupo de 39 corredores universitarios que entrenaron juntos en Dallas (a nivel del mar) durante 4 semanas obteniendo una mejora de 2.1 % de la marca en 5000 metros. A continuación este grupo fue dividido en 3 grupos de 13 corredores, cada uno integrado por 9 hombres y cuatro mujeres. Los grupos fueron denominados HiHi (high-high), HiLo (high-Low) y LoLo (Low-low). Los grupos HiHi y HiLo vivieron a 2500 metros de altura durante las 4 semanas, mientras que el grupo LoLo vivió y entrenó durante el mismo periodo a nivel del mar (Dallas). El grupo HiHi entrenó a 2500 metros de altura, mientras que el grupo HiLo entrenó a 1250 metros de altura (Figura 1). Los entrenamientos realizados por los tres grupos fueron similares en términos de volumen de entrenamiento (total de Km recorridos), intensidad relativa y características del terreno. Los dos grupos que vivieron en altura aumentaron la masa eritrocitaria (masa total de hemoglobina) un 5.3 y un 10.5 % (HiLo y HiHi, respectivamente). 

                                                

                                               

También mejoraron el VO2max un 4 y un 3 % (HiLo y HiHi, respectivamente), pero sólo el grupo HiLo mostró una mejora adicional en la marca en 5000 metros al volver a Dallas a 1.4 % (Figura 2). Esta mejora en el rendimiento se puso de manifiesto inmediatamente después de regresar a Dallas y se mantuvo durante las tres primeras semanas de retorno a nivel del mar. Las razones que esgrimieron los autores para explicar estos efectos fueron las siguientes. El grupo HiHi aumentó la masa eritrocitaria pero su rendimiento no mejoró debido a que durante las sesiones de entrenamiento el VO2 tuvo que ser un poco menor debido a la hipoxia. El grupo LoLo tampoco consiguió mejorar su rendimiento porque no aumentó la masa eritrocitaria con el entrenamiento a nivel del mar. Pero no todos los sujetos del grupo HiLo experimentaron mejoras en el rendimiento, hubo casos de mejoras superiores al 5 % y otros de ausencia de mejora. Esta diversidad en la respuesta al entrenamiento HiLo suscitó un nuevo estudio por el mismo grupo de investigadores (Chapman y col, 1998). En este último estudio constataron que los sujetos que experimentaron incremento de la masa eritrocitaria fueron en general los que más mejoraron su VO2max y su rendimiento.


                                                           

Para facilitar el incremento de la masa eritrocitaria es necesario que los sujetos reciban suplementos de hierro durante la estancia en altura. La respuesta es similar en varones y mujeres. En un tercer estudio Levine y Stary-Gundersen estudiaron los efectos del sistema de entrenamiento HiLo en 26 corredores de elite (17 varones y 9 mujeres) de distancias comprendidas entre 1500 m y maratón, que compitieron en los campeonatos americanos de atletismo. Estos corredores fueron estudiados inmediatamente después de los campeonatos nacionales, es decir cuando debían encontrase en su pico de forma (Figura 3). Tras 4 semanas viviendo a 2500 metros de altura y entrenando entre 1250 metros y 3000 metros de altura. Todos los entrenamientos de alta intensidad los realizaron a 1250 metros, mientras que el resto de los entrenamientos lo realizaron principalmente entre 2000 y 2800 metros de altura. 

                                                       


A este modelo de entrenamiento lo denominaron HiHiLo (High-High-Low) porque incorporó vivir a 2500 metros de altitud efectuando los entrenamientos de base (los de intensidad media y baja) a altitud moderada (2000-2800 m) y los entrenamientos de alta intensidad a baja altitud (1250 m). Tanto los varones como las mujeres mejoraron su marca en 3000 metros (Figura 4) en 1.1 % y el VO2max en un 3 %. No obstante, la mejora del VO2max sólo explicó un 23 % de la variabilidad en la mejora de la marca en 3000 m, lo que sugiere que factores adicionales a la mejora del VO2max con el entrenamiento en altura fueron responsables de las mejoras observadas en la marca en 3000 m. Estos corredores tenían una concentración de hemoglobina en sangre de 13.3 g % (este valor es bajo, por lo que cabe esperar que aumente, simplemente debido al efecto conocido por regresión a la media) y tres días después de regresar del “campus de entrenamiento en altura” tenían 14.3 g %. Este estudio sugiere que la permanencia en altura y el entrenamiento en hipoxia moderada es muy eficaz para aumentar el rendimiento en competiciones de 3000 y 5000 metros en deportsitas de nivel alto y en deportistas de elite. No obstante, al carecer de grupo control no es posible diferenciar qué parte de la mejora en rendimiento es debida al entrenamiento per se y qué parte es debida a la altitud (residencia y entrenamiento en altura). Por otro ladollama la atención que el incremento de la concentración de hemoglobina no correlacionó con el incremento de VO2max, cuando este tipo de correlación ha sido comunicado en los estudios en los que se ha observado un incremento del VO2max con autotransfusion. 


                                                 


¿Ofrece alguna ventaja el entrenamiento en altura para la mejora de la capacidad anaeróbica? 
El entrenamiento de alta intensidad en altura se asocia a un aumento de la actividad de las enzimas glicolíticas y de la capacidad tampón. Sin embargo, la actividad de la bomba sodio-potasio y la reserva total de bicarbonato del organismo disminuyen. Con los modelos de entrenamiento utilizados en la actualidad no se ha podido demostrar claramente una superioridad del entrenamiento en altura o en condiciones de hipoxia para la mejora de la capacidad anaeróbica. Los efectos del entrenamiento en hipoxia mientras se vive a nivel del mar sobre la capacidad anaeróbica no están claros. Un estudio reciente ha demostrado un aumento de la potencia media (+7 %) y máxima (+4 %) después de 10 sesiones de entrenamiento en condiciones de hipoxia moderada (equivalente a 2500 de altura) en triatletas de elite. Lo curioso de este trabajo es que los sujetos entrenaron 1 día durante 75 min y los 9 días siguientes durante 105 min a una intensidad relativa equivalente a un 60-70 % de la frecuencia cardíaca de reserva (o sea, FCbasal + 0.7 x (FCmaxima-FCbasal)). Es decir, realizaron un entrenamiento típicamente aeróbico, pero mejoraron la potencia y la capacidad anaeróbica, mientras que el VO2max no experimentó cambios superiores a los observados con el mismo programa de entrenamiento aplicado a nivel del mar (Figura 5). En cambio, en otro estudio en el que un grupo de nadadores de elite fue sometido a entrenamiento interválico de alta intensidad en hipoxia equivalente a 2500 m de altitud no constató ninguna ventaja a favor del entrenamiento en hipoxia en términos de rendimiento (100-400 m de nado libre) o capacidad anaeróbica (déficit máximo de oxígeno) sobre el entrenamiento en normoxia. No obstante, estudios realizados por Saltin han demostrado que la capacidad tampón muscular aumenta cuando los deportistas viven y entrenan en altura. 


En resumen, el entrenamiento en altura resulta claramente eficaz para aumentar el rendimiento deportivo cuando la competición se va a celebrar en altura, en personas con bajo nivel previo o que no sean deportistas de elite. Para mejorar el rendimiento a nivel del mar, la combinación de permanencia en altura (o altura simulada) con entrenamiento de alta intensidad a 1250 m y entrenamiento de moderada y baja intensidad entre 2000 y 3000 m ha originado mejores resultados en algunos estudios, pero no en todos. Las diferencias entre estudios podrían ser debidas al diferente nivel inicial de los sujetos incluidos en las investigaciones, al tiempo de exposición a la hipoxia, al grado de hipoxia utilizado, a la diferente sensibilidad de los sujetos a la hipoxia y al efecto placebo. Se necesitan más investigaciones para poder establecer definitivamente si el entrenamiento en altura puede ofrecer alguna ventaja al deportista que tiene que competir a nivel del mar en disciplinas de resistencia aeróbica. Son especialmente necesarias investigaciones con deportistas de elite. En cualquier caso, hay que tener presente que la hipoxia puede resultar contraproducente al ocasionar cambios contrarios a los deseados, por lo que antes de decidir incluir estas técnicas en un programa de entrenamiento es conveniente sopesar las ventajas e inconvenientes, para, en función de la evolución de los trabajos científicos y de la propia experiencia de los entrenadores, adoptar la actitud más conveniente en cada caso.











11 dic 2013

Politagoa bakarrik?


Batzuei agian errepideko bizikleta konbentzionala politagoa irudituko zaie erlojupekoa (kabra) baino. Niri pertsonalki ez. Bizikleta mota honek baditu zenbait desberdintasun, angulu, kota...bizikleta azkarrago bat egiten duena eta drafting gabeko triatloietan erabili daitekeena. Orain dela gutxi arte, kabra errepide lauetarako zegoen soilik prestatua, ondorioz aldapa asko zegoen triatloietan bazegoen jendea bizikleta konbentzionala nahiago zuena. Gaur egun ordea, aldagailu elektronikoak direla eta, opzio interesgarri bat bilakatzen dute aldapa duten ibilbideetan, balazta manetetan ere aldagailua baitute. Dena den ez dut nahi, gaiz aldatzerik.


Diferentzia garrantzitsuenak honakoak dira: geometria eta manilarra. Geometriari buruz ari garenean, triatloiko bizikleta batek sillineko tuboaren anguluak 76º- 80º ingurukoak izaten dira eta bizikleta konbentzional batean aldiz 72º- 74º inguru.






Manilarrari dagokionez, ukalondoak apoiatu ahal izateko lekua dago. Honela, akopletik helduz, posizio aerodinamiko bat eraman dezakegu abantzearen erresistentzia errazago gaindituz.

Triatloiko bizikleta batek eskaintzen dizkigun anguluek gure tronko eta besoetan eragiten du zuzenki, aurrerago kolokatuz gure gorputza eta honela kuadrizepsak lan gehiago egiten du eta iskioaren lana arindu egiten da. Ondorioz, bigarren segmentua amaitzean eta hirugarrena korrika hastean, iskioetan neke gutxiago izango dugu.

Erresistentzia aerodinamikoari buruz ari garenean, erresistentzia frontalari buruz ari gara, eta triatloiko manilar batek postura hobea eskaintzeaz gain, kanbioz aldatzean ez dugu posturaz aldatu beharrik. 

Beraz esan daiteke azkarrago joatearen arrazoia, beherago goazela dela, area frontala hobea dela erresistentzia gutxituz, eta kuadroaren forma aerodinamikoagoa dela baina bizikletak osotasunean baino garrantzia haundiagoa du eramango dugun posturak.




5 dic 2013

Igeriketa, bigarren zatia.


Aurreko asteko sarrerari jarraituz, igeriketari buruz idatziko dut. Aste honetan efizientzia nola hobetu eta igeriketa triatloira nola moldatu esplikatzen saiatuko naiz.

Efiziente izatea beharrezkoa da energia alperrik galdu ez dezagun, honela, egiten dugun dena hobeto aprobetxatuko dugu eta aldi berean gutxiago nekatuko gara.

Brazadaren luzera hobetzen badugu, distantzia-denbora berdinean, gastu energetiko berdina izango dugu. Honetarako, teknikan fijatu beharra daukagu.

Erresistentziak gutxitzeko:
·      Bai burua eta bai mokorra lerrokatuta izan behar dira.
·      Tronkoaren oszilazioak zaindu.
·      Belaunen flexioak kontrolatu.

Periodo espezifikoaren helburuak honakoak izango lirateke:
·      Potentzia aerobikoa lantzea –VO2max-
·      Kapazidade anaerobiko laktikoa lantzea
·      Besoetako indarra lantzea
·      Teknika lantzea

Igeriketako saio batzuetan serie konplexuak lantzea interesgarria iruditzen zait. Lehenengo zatian aipatu nuen bezala, hasieratik tope irtetzen baita triatloietan eta ondoren erritmo aldaketak egoten dira, honela saio hasieratik laktatoa akumulatuz.

Entrenamendu adibide bat honakoa izango litzateke:

3x
4x50 C MAX c/1’30
3x200 C Z5-Z4-Z3 c/3’30
1x100 C MAX c/2’
200 pull /(25 hankak/75 besoak) Z4 C/5’

Amaitzeko, distantzia luzeetan hobetzeko, besoak lantzea garrantzitsua izango dugu, hanken frekuentziak garrantzia galtzen baitu distantzia hauetan. Honetarako:

·      Hankak lotu (aroekin/gomekin)
·      Palak
·      Pull eta tubuoarekin